Eerste dagen

Eindelijk, denk je als de dag is aangebroken. En daar ga je dan, s'ochtends vroeg weg vanuit Nederland, samen met je ouders. Om een reis van 11 uur te maken met de auto. Huizen --> Milaan.

We kwamen s'avonds aan en gingen meteen kijken naar het appartement waar ik de komende 5 maanden zou verblijven. Mooie buurt, erg levendig. Dus je verwacht wat.
Bij binnenkomst werden we hartelijk ontvangen door Matteo (mijn italiaanse huisgenoot van 31 jaar), en hebben we een tour gedaan door het appartement. Naja, tour...Het is niet echt een tour te noemen. Maar, nadat we het appartement hadden bekeken kreeg ik toch een vervelend gevoel. Dit gevoel werd alleen maar erger toen duidelijk werd dat er geen internet aanwezig was in het appartement.

Ik zag op dat moment (ook mede doordat ik zo moe was) eventjes niks meer zitten. Wou eigenlijk meteen naar huis (Huizen, Nederland). Maar logisch want je bent moe.
we gingen dus zo snel mogelijk naar het hotel waar ik zou verblijven zolang mijn ouders er waren. Toen was het inmiddels 10 uur, en mn vader maar heuen, wanr tsja ze aten niet zo laat als in Rome. Nou, er kwamen om 12 uur nog mensen naar het restaurant om te eten.

Dag 1 in Milaan:

Ontbijt was natuurlijk heerlijk (de capuccini) maar, ik kreeg natuurlijk geen hap door mn keel, was te veel aan het denken over hoe ik hier in Milaan zometeen helemaal alleen zit.
We zijn naar mn vaders werk gegaan en zo heb ik gelukkig wat mensen ontmoet.
Mn moeder en ik hadden besloten om uit te vinden hoe ik bij mn werk kwam, of wat de makkelijkste weg was. We zijn naar het centraal station gelopen, wat hier vandaan zo'n half uurtje is (met de fiets). We hebben genoeg beweging gehad voor de komende week denk ik. Maar vanaf daar was het nogal moeilijk aangezien we nergens een informatie punt konden vinden. Ik dacht eerst wat te zien maar dat was een bordje met een I erop. Na veel zoeken eentje gevonden. Wat denk je? Er stond een hele lange rij, alsof we bij de douane op het vliegveld stonden! Kwam ook doordat er daar maar 2 mensen aan het werk waren, er liepen er nog wel meer, maar ja die waren of met pauze of net klaar natuurlijk dus dan help je niet.
Na veel moeite was het eindelijk gelukt. Dan maar terug naar mijn appartement. Maar niet voordat we natuurlijk internet hadden geregeld, middels een chiavetta (dongel). Aangekomen in mijn appartement wou ik niks uitpakken daar het dan allemaal zo definitief zou zijn. Ik had het gevoel dat als ik niet zou uitpakken ik hier niet vastzat. Dus een dekbed neergeglegd en dat was het.
Toen naar de bar hier tegenover met mn ouders. Daar nog 2 barista's leren kennen Adam en Nadine (toevallig ook een erg mooie dame). Gezellig daar wat gedronken met mn ouders en een collega van mn vader. En toen op naar Navigli (een van de vele uitgaansplekken in Milaan). Navigli was erg leuk en gezellig, helaas kreeg ik weer geen hap door mn keel. Maar moest toch wat eten, dan maar eten omdat het moet.

Dag 2 in Milaan:

Ik moest natuurlijk nog steeds uitpakken, dus gingen mn moeder en ik dat eventjes doen terwijl mn vader aan het werk ging. Ik had eindelijk internet dus ging natuurlijk meteen de wereld laten weten dat ik op Facebook kon. Dit was eventjes een kut momentje daar ik natuurlijk iedereen zag en onbedoeld terugdacht aan wie ik allemaal voorlopig weinig zou spreken en/of zien. Na alles uitgepakt te hebben (tegen mijn zin in) zijn we weer naar die bar gegaan om wat te drinken. We zouden later een vriend van de familie ontmoeten (Enzo), hij ging ons mee uiteten nemen! Het was een super avond! Hij samen met Stefania en daarbij nog mn ouders zorgden voor een super avond. En ik heb die avond niet meer gedacht aan de volgende dag. De eerste dag dat ik hier "alleen" zou zijn.

Vandaag:

Mn ouders gedag gezegd, en dat was (en dat geef ik eerlijk toe) een flink baal moment! Kon al niet ontbijten en voelde me erg misselijk. Het voelde alsof mijn enige zekerheid weg viel. Ondanks dat ik dondersgoed wist dat het 1) tijdelijk is dat ik hier zit 2) ik me hier zometeen toch ga vermaken en 3) ik altijd kan terugvallen op Enzo en Stefania.
Toch viel het moment zwaar tegen! Nadat zij naar huis waren heb ik de halve dag op bed gelegen (ik was erg uitgeput en had natuurlijk weinig geslapen de laatste week). Toen om 3 uur opgehaald door Enzo en Stefania om naar een vriendin van Stefania te gaan. Het was erg gezellig, heb daar de hele tijd gezeten. Daarna hadden we de mogelijkheid om naar een restaurant te gaan of een Apperativo Milano te pakken. Een Apperativo Milano is het belangrijkste moment van de dag voor de Milanezen. Je gaat naar een kroeg en daar neem je wat te drinken. Daar staat dan eten op de bar, en dat mag je pakken zolang je een drankje bestelt. Kortom je kan gewoon eten voor het geld van 1 drankje.
Ik heb het belangrijkste stuk van Milaan gezien, namelijk alle modellen wonen in die buurt! Ik weet waar ik vaak heen ga.

Ik vind het leuk hier, alleen zal ik nog moeten wennen voordat ik niet die vervelend momenten heb. Tot die tijd zal ik sommige mensen nog vaak nodig hebben om mij eventjes weer op aarde te brengen en te laten zien dat het allemaal nog zo gek niet is ;)

Jullie horen snel van me!

Baci e Saluti!